Frankrijk!
Daar gingen we (lees: vader, moeder en oma in auto één, en Arthur, samen met Jeroen, en ik in Arthurs auto) de eerste januari van 2003 naartoe. Mijn ouders lopen al geruime tijd met het idee om eigenaars te worden van een huisje in Frankrijk, en dit keer moest het er echt van komen. Een paar maanden geleden zijn we ook al geweest, en dit keer gingen we terug om het ‘huis’ wat beter te bekijken.
Woensdag vertrokken, en die avond in het hotel geslapen. Nog even de laatste inlichtingen van mijn vader gekregen: “Hoezeer je ook onder de indruk bent van het huis, probeer het zo veel mogelijk af te kraken en doe ongeïnteresseerd! Dit om de prijs nog wat te drukken.” Nu was dat voor mij geen enkel punt, daar ik het huis de eerste keer al walgelijk vond, en ik niet vind dat je in dit geval van een ‘huis’ mag spreken.. Als ik zeg “een bouwval met mogelijkheden” dan druk ik mijzelf nog eufemistisch uit.
Maar goed, we gingen de volgende dag een kijkje nemen. Daar aangekomen begon mijn vader met kwijlen, wat niet ophield totdat hij de makelaar tijdens de lunch duidelijk had gemaakt dat het huis maar gekocht moest worden. (237 foto’s genomen, hoe bedoel je ongeïnteresseerd). De makelaar had trouwens heel slim opgemerkt dat aan de overkant ook een Nederlandse familie met drie prachtige dochters een huis had, wat mij als laatste negatieveling over de streek trok. Had ik nu die dikke knipoog van hem maar niet over het hoofd gezien…. Enfin, de onderhandelingen waren zo ongeveer afgerond. Dit hield in dat de jongeren de vrijdag voor zichzelf hadden! We besloten om de vrijdagavond het franse nachtleven eens nader te bekijken. Aangekomen bij “Le Flamingo” bleken we op een special night terecht te zijn gekomen. Wat bleek: de Chippendales kwamen optreden. Daar gaat onze leuke avond, spookte door onze gedachten, totdat het kwartje viel. Chippendales, dat betekent DAMES!
De bar-dancing vulde zich met dames, dames en nog eens dames. Velen van hen vielen echter in de categorie ‘huisvrouwen’, maar ook leuke meisjes kwamen binnen.
Aangezien Arthur zich zoals gewoonlijk opstelde als BOB, konden Jeroen en ik aan de drank. Al snel hadden we als ‘les hollandais’ de aandacht. Vooral drie dames bleken verdacht vaak onze kant op te kijken. Dit uiteraard geheel tot onze tevredenheid. We lieten Jeroen het voortouw nemen, aangezien hij als enige geen Frans spreekt. Leedvermaak is tenslotte het leukste vermaak, is mij geleerd. Met ‘je ne parle pas français’ en ‘moi Jeroen, et toi’ moest hij natte plekjes op de krukjes doen achterlaten. Dit lukt in zoverre, dat op het moment dat wij buiten stonden, de drie dames het ook voor gezien hielden. Het spel kon beginnen!
De drie dames bleven nog even voor hun auto staan, wellicht wachtend op iets, maar toen wij instapten, vonden zij het ook welletjes en reden weg. Voor ons het signaal om achter ze aan te rijden. De weg liep over heuvels en door dalen, van god en alleman verlaten, en pikkedonker. Op een gegeven moment stopte de auto met jonge meisjes midden op de weg, en de chauffeuse stapte uit. Ze vroeg ons waarnaar we op weg waren en of wij hen misschien volgden. Wij vroegen, als doorgewinterde stalkers, of zij dat wilden. Ze lachte ondeugend en stapte weer in, om vervolgens met een bloedsnelheid over de steeds donkerder wordende wegen te crossen. Uiteindelijk kwamen we aan bij de rand van een dorpje, alwaar ze de auto in de berm zette. Wij volgden natuurlijk, en stapten uit toen zij dit ook deden.
Daar stonden ze dan: drie dames, alledrie achttien jaren oud, en drie heren. Jeroen sprak geen Frans, en ik vond dat ik teveel had gedronken om het woord te voeren. Daar komt bij dat Arthur maar al te graag over niks en nog minder babbelt, en vooral in het Frans. De jongedames bewogen zich langzaam richting onze auto, om vervolgens met zijn drieen over de voiture van mijn broer te hangen. Ik lieg niet als ik zeg dat ze er stonden om genomen te worden. Jeroen en ik hadden dit uiteraard allang door, alleen onze woordvoerder deed niet wat hem door ons opgedragen werd. En de dames……..ja, de dames. In de auto hadden we al geregeld wie welke dame zou nemen, en wij waren ervan overtuigd dat de dames ditzelfde al hadden gedaan. Nu was het wachten tot iemand het initiatief zou nemen…
U begrijpt, beste lezer, er is dus niets gebeurd. Na wat te hebben nagepraat in het hotel hebben we alle schuld bij de dames gelegd. Waarom, denkt U?
1. De dames komen uit de buurt, ze kennen de omgeving.
2. De dames zagen ons in de discotheek al zitten.
3. De dames besloten tegelijkertijd met ons naar buiten te gaan.
4. De dames stopten om te vragen of we ze volgden, om vervolgens weer doodleuk verder te rijden.
5. De dames stopten nogmaals.
6. De dames stapten uit om een praatje te houden.
7. De dames gaan tegen onze auto staan.
8. De dames kijken ons aan met hun zaadvragende oogjes.
9. De dames gaan niet weg totdat wij weggaan
10. Need I say more?
Waarom kan een dame nooit de stap nemen? Deze dames zwijmelden al toen ze ons zagen. Vervolgens zorgen ze dat ze uiteindelijk samen met ons ergens tot stilstand komen, op een plek die ideaal is om te doen wat ze willen (juist, datgene wat ik dus graag had willen meemaken!). We zijn zo aardig om te doen wat ze willen. Is het dan werkelijk zo’n kleine moeite om de jongens even op sleeptouw te nemen en te zeggen: ‘Jij gaat met mij mee, jij loopt met haar mee en jij geeft haar een leuke avond’? Het is tenslotte niet alleen ook voor de jongens, ze willen zelf ook! Is het dan werkelijk zo dat alles nog van de man af moet komen? Zo zal de wereld natuurlijk nooit naar een beter niveau worden getild!
Vrouwenemancipatie en vrouwelijk initiatief blijken nog altijd niet samen te gaan…. Schande!
