OMG UPDATE

Lang verhaal kort: hij is binnen! 8 dagen eerder! <3

—

Sinds dit jaar werk ik één dag in de week voor Strila, mijn eigen webontwikkelbureau waar ik voornamelijk WordPress websites bouw en online marketing bedrijf in opdracht van designbureaus, ZZP’ers en MKB-bedrijven.

Strila bestaat sinds 2009 en is gestart omdat ik het leuk vind om toffe dingen te maken voor het web en dat voor Strila altijd gratis of voor een krat bier of bioscoopkaartjes deed. Dat kon beter.

Ik wil me graag ontwikkelen op gebieden waar ik in mijn huidige werkzaamheden onvoldoende aan toekom. Dit jaar vond ik het juiste moment om een aantal uren minder te werken voor de baas en meer voor mezelf. Vanaf dag één geen seconde spijt van gehad! Eigenlijk constant te weinig tijd om alles op te pakken wat voorbij komt en al helemaal om daarnaast ook nieuwe technieken eigen te maken en toe te passen. Je hoort me hierover niet klagen hoor.

Verhuizing

Begin augustus verhuis ik met mijn lieve vriendin naar een appartement van ca 100m2 in Amsterdam-West, nadat ik een kleine acht jaar op 40m2 heb gewoond, het laatste jaar samen. In het kleine tweekamerappartement was geen ruimte voor een bureau met computer, waardoor ik op m’n 13 inch laptop alle werkzaamheden moest verrichten. Da’s geen pretje.

In het nieuwe appartement hebben we een extra kamer, die al is omgedoopt tot werkkamer (en gitaarkamer, ukelelekamer, logeerkamer, FIFA-kamer en weet ik het wat nog meer). In een werkkamer wordt gewerkt, en waar kan nu beter op gewerkt worden dan op een fonkelhagelspiksplinternieuwe 27 inch iMac?

Winkelmandje

Wat ik met Strila verdien, investeer ik er ook weer in. En dit vind ik een verdomd fijne investering. Toen het besef kwam dat dit eigenlijk best een pico bello aankoop zou zijn, ging de zoektocht naar het juiste model. Is 21,5″ niet voldoende? Of misschien toch een nieuwe MacBook Pro en dan een dik scherm erbij? Heb ik ‘m überhaupt wel nodig? Kun je ook FIFA spelen via het scherm van de iMac?

Levensvragen dus. Opgeteld driemaal een nee en één ja, keuze was duidelijk. Het werd een 27 inch. Deze iMac versie kent drie varianten, maar als je voor een Apple kiest moet je nooit voor de eerste versie van iets gaan en nooit het instapmodel kopen.

Als je dan toch veel geld uitgeeft, zorg er dan maar direct voor dat je de beste koopt.

De enige vraag die ik nog had: SSD of Fusion Drive, waar ook een SSD in zit. Meerprijs toch ook weer 240 euro, maar op aanraden wel voor gekozen. Ik bleek gevoelig voor argument ‘240 euro is peanuts als je toch 3k uitgeeft’.

iMac in winkelmandje. iMac uit winkelmandje. Andere configuratie. iMac weer in winkelmandje.

Hoé lang moet ik wachten?! Wow.

Ik zit met een verhuizing, dus moet wel weten wanneer hij bezorgd wordt en bij Apple kun je dus de dag niet aangeven waarop je wilt dat de goodies afgeleverd worden.

Laten bezorgen in de Apple Store bleek uiteindelijk de beste optie.

27-inch iMac met Retina 5K-display
4,2‑GHz quad‑core Intel Core i7 van de 7e generatie, Turbo Boost tot 4,5 GHz
8 GB 2400‑MHz DDR4 (zelf uitbreiden makkelijk en stuk voordeliger)
SSD van 512 GB
Radeon Pro 580 met 8 GB geheugen
Magic Trackpad 2
Magic Keyboard met numeriek toetsenblok – Internationaal Engels

Het grote wachten is begonnen.

In 2006 werkte ik met veel plezier bij een klein maar snelgroeiend webhostingbedrijf in Amsterdam. Tegen het einde van dat jaar werd ik gebeld door Eurocontrol, de organisatie die een gedeelte van het vliegverkeer boven Nederland, België, Duitsland en Frankrijk regelt. Of ik de opleiding van Air Traffic Controller, luchtverkeersleider dus, wilde gaan starten. Ik had namelijk twee jaar daarvoor de testrondes gedaan, die glansrijk doorstaan, maar ben bij de motivatieronde afgehaakt. Op basis van de resultaten wilden ze me er alsnog graag bij hebben. Ik hoefde er niet lang over na te denken en ben in maart 2007 aan die opleiding begonnen, in Luxemburg.

Om mijn vriendjes en vriendinnetjes bij mijn oude werkgever wat op de hoogte te houden van het reilen en zeilen in Luxemburg, heb ik een blog bijgehouden. Een van die verhaaltjes vond ik onlangs terug en ik moest er erg om lachen! Daarom maakt hij na tien jaar een comeback op tjapie.nl.

Misselijk

Op speciaal verzoek van het Nxs Tech Collectief (de algemene taalkennis van het tech. team in ogenschouw nemend gok ik Tinus of Boef, ik neig meer naar Tinus) een verhaaltje met een minder plesant einde

Begin vorige week bewoog ik mij in de immense supermarkt die Auchan heet, zoekend naar een geschikt avondmaal en wat andere lekkernijen. Bij toeval ontdekte ik een nieuw schap met magnetronmaaltijden en ik zeg u, Tjapie werd blij. Een plastieken schaaltje met dertien overheerlijk uitziende kippenvleugeltjes lachten mij toe en vlogen linea recta mijn boodschappenmandje in, om zich naast de chocoladekoekjes en Oasis Light Tropical te scharen. Mijn drieminutenbami voelde zich ietwat ongemakkelijk, en schoof stilletjes wat naar beneden.

Thuis aangekomen ging de bami in de koeling, de Oasis open en de vleugeltjes alvast op de magnetron. Waarempel, een aantal uren later kreeg ik honger en haalde het karton van de verpakking, om vervolgens met chirurgische precisie enkele gaten in het bovenste plastic te boren. Dat heb je vaker gedaan! dacht ik te horen. Dat daggik effe wel ja!, dacht ik daarop te antwoorden. Hopsakee, de magnetron in, de knop een aantal zwaaien naar rechts en met een ferme druk op de knop activeerde ik de microgolfoven. Ik zat net goed en wel achter mijn laptop toen de bliepjes me vertelden dat de vleugels klaar waren verorberd te worden. Ik haastte me naar de magnetron, de vier stappen leken zo voorbij en dat was ook zo. Zonder met mijn ogen te knipperen scheurde ik de folie van de verpakking en nam ik mijn bord met kippetjes naar mijn bureau. De drie verschillende smaken maakten me het moeilijk een keuze te maken. Toch lukte het me, en een voor een verdwenen ze via mijn mond in mijn maag.

Of ze mijn maag ooit bereikt hebben weet ik niet. De euforie maakte op een gegeven moment plaats voor een wat ongemakkelijk gevoel in mijn onderbuik. Daar ik dat wel vaker heb, besloot ik twee doorgaans magische maagtabletten naar binnen te werken om het gevoel te laten verdwijnen. Veel helpen deed het in dit geval niet. Toch typisch, dacht ik nog, normaliter verdwijnen de pijnen als sneeuw voor de spreekwoordelijke zon. Het vervelende gevoel zwol aan tot het een uur later een waar hoogtepunt kende. Proberend in leven te blijven zag ik – ik schat – een stuk of zeven kippenvleugeltjes mijn lichaam verlaten en in de wasbak verschijnen. Terwijl ik mijn best deed adem te halen merkte ik op dat mijn maaginhoud niet met het water uit de kraan in de afvoer verdween. De enige oplossing was om het afsluitklepje van de afvoer te halen, en dus verdween mijn hand in de kipresten-en-watermassa, zoekend naar dat verdomde kutklepje. Gelukkig, hij gaat eraf. Vervolgens zag ik tot mijn opluchting dat de wasbak leegstroomde. Ik ademde weer, de kippetjes waren weg en ik maakte mijn wasbak wat schoon. Dat had ik beter niet direct kunnen doen. Zo’n tien minuten later besloten bij elkaar twee kippenstukjes hun vriendjes op te zoeken en ze waren niet bepaald van plan te wachten tot ze mij via de normale manier konden verlaten. Een nieuwe pijnslashkotsscheut was een feit, Tjaap kon wederom aan de schoonmaak.

Moe maar zeker niet voldaan besloot ik mijn bedje op te zoeken en ik viel vrij snel in slaap om een uurtje later weer fijn wakker te worden. Ik besloot wederom op mijn gevoel te vertrouwen, zette de stoel voor de wasbak en een minuut of twee later vloog er nog een kippetje uit, vergezeld met het nodige maagzuur en wat dies meer zij. Mondje spoelen, wastafeltje schonen, terug naar bed. Dit proces heeft zich gedurende de nacht nog driemaal herhaald. De laatste kip bleek niet te kunnen vliegen (daar heet je dan een kippenvleugel voor) en was niet in staat mijn lichaam te verlaten. Wellicht was hij al wel gevlogen, vergeef mij voor het kwijtraken van de telling ergens gedurende het proces.

Bestelieve ex-collegae, hopende jullie dag hiermede iets te hebben opgevrolijkt,

Jullie Tjapie